Pierwszym etapem diagnozy dysleksji jest wywiad z rodzicami na temat rozwoju dziecka. Zbierane są szczegółowe informacje o przebiegu ciąży, porodzie, warunkach rozwoju, efektach dotychczasowej edukacji oraz motywacji do nauki.

Po zebraniu wywiadu następuje rozmowa i badanie dziecka, które ma na celu ustalenie poziomu rozwoju umysłowego oraz funkcji percepcyjno-motorycznych (zaangażowanych w proces czytania i pisania), percepcji i pamięci wzrokowej, słuchowej, motoryki, lateralizacji, koordynacji wzrokowo-ruchowej, tempa uczenia się graficznego materiału symbolicznego.

Analizowane są też umiejętności czytania i pisania, znajomość zasad ortograficznych, pismo graficzne, słuch fonetyczny, poziom rozwoju mowy.

Po określeniu zaburzeń powodujących trudności nauki w czytaniu i pisaniu poradnia wydaje opinię określającą sposób pracy z dzieckiem oraz jego potencjał możliwości. Ważne jest, by w diagnozie dysleksji wskazane były mocne strony dziecka. Dzięki temu możemy kompensować trudności nauki oraz tworzyć sprzyjające warunki do odnoszenia sukcesów szkolnych.

Niedostosowanie wymagań względem dziecka dyslektycznego powoduje, że zaczyna ono funkcjonować z poczuciem winy, przeświadczeniem o braku akceptacji środowiska i bliskich, ma poczucie braku zrozumienia.

Dzieciom z dysleksją często towarzyszy szybko obniżająca się motywacja i samoocena, ponieważ musi ono włożyć więcej wysiłku w wykonanie zadania niż jego rówieśnicy. Dlatego tak ważne jest wsparcie nie tylko ze strony rodziców, ale i pedagogów.

Starajmy się zrozumieć potrzeby dzieci dyslektycznych, ich możliwości i ograniczenia, aby zapobiegać pogłębianiu się jego trudności szkolnych oraz chronić przed wystąpieniem zaburzeń nerwicowych.